Ζούμε σε ρυθμούς που είναι εξοντωτικοί και δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια να είμαστε σε επαφή με τον εσωτερικό μας εαυτό, με τις αληθινές ανάγκες μας. Συνεχώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις που μας οδηγούν όλο και περισσότερο σε απομόνωση και αναίρεση της αμεσότητας και του σχηματισμού πιο ουσιαστικών σχέσεων. Η παγίδα των κοινωνικών μέσων, δηλαδή η ψευδής αίσθηση ότι επικοινωνούμε και έχουμε πολλούς φίλους στο διαδίκτυο, μας αποξενώνει όλο και περισσότερο, ψάχνοντας επιβεβαίωση και ενισχύοντας τον ναρκισσισμό μας. Ο συμβολισμός και η μετουσίωση έχουν σε ένα μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί, με γρήγορη, άμεση, στιγμιαία ικανοποίηση των πιο επιφανειακών επιθυμιών, αφήνοντας το μέσα μας, δηλαδή τον εσωτερικό και αληθινό εαυτό, να λιμοκτονεί.
Η δημιουργική έκφραση από την άλλη, μας δίνει την δυνατότητα να βιώνουμε τον εαυτό μας μέσα από ένα πιο ολοκληρωμένο σύστημα ύπαρξης και μας φέρνει σε επαφή με εσωτερικούς διαλόγους που μας βοηθούν να εντοπίσουμε την εσωτερική μας αλήθεια, αλλά και τις πραγματικές ανάγκες της ύπαρξης μας. Η δημιουργικότητα βοηθάει και υποστηρίζει την προσπάθεια που μπορεί να κάνει κάποιος για να νιώθει ολοκληρωμένος και γεμάτος.
Σ' αυτό το άρθρο θέλω να δώσω έμφαση στην αλληλεπίδραση των ψυχικών λειτουργιών μεταξύ γονέων και παιδιών. Θα ασχοληθώ με τον σχολικό εκφοβισμό μέσα από το πρίσμα του ενδοψυχικού, ως μια έκφραση συμπτώματος κυρίως μιας προβληματικής σχέσης μεταξύ γονιού και παιδιού. Τέλος θα αναφερθώ σε κάποιες προτάσεις προς τη κατεύθυνση της επίλυσης του φαινομένου αυτού.
Όπως και οι συνομιλητές μου προαναφέρθηκαν, ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα καθαρό φαινόμενο βίας μεταξύ συμμαθητών με εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα κατωτερότητας, ντροπής, φόβου, χαμηλής αυτοεκτίμησης, ενοχής, απόσυρσης, άρνησης της ενηλικίωσης, παραβατική συμπεριφορά, επιθετικότητα και πολλά άλλα.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013 – Psychologies magazine
Είναι ο… καταλύτης της κοινωνικής μας ζωής, το αγχολυτικό μας, η παρέα που συντροφεύει τις πιο προσωπικές συζητήσεις μας.
Με αφορμή μάλιστα τις γιορτινές ημέρες, θα πιούμε και κάτι παραπάνω.
Πόσο κακό όμως μπορεί να μας κάνει ένα ακόμη ποτήρι;
Eίναι Χριστούγεννα, ας το ρίξουμε λίγο έξω! Η… δικαιολογία είναι αρκούντως πειστική. Μήπως όμως είναι μια ακόμα δικαιολογία; Είμαστε χαρούμενοι, πάμε για ένα ποτό. Είμαστε λυπημένοι, πάμε για ένα ποτό. Έχουμε έγνοιες, πάμε για ένα ποτό. Έχουμε κάτι να γιορτάσουμε, πάμε για ένα ποτό.
Το βίντεο αφορά στην συζήτηση με την Γκίζα στο skai radio. Τα εικαστικά έργα είναι της Νόρας Κοντοστεργίου.
Μια αναφορά πάνω στην επικοινωνία των ζευγαριών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην σύχρονη κοινωνία.
Σίγουρα στις μέρες μας και ακόμα περισσότερο στην περίοδο που διανύουμε η ανάγκη για πληροφόρηση γίνεται όλο και πιο επιτακτική καθώς το άτομο επιζητεί καταφύγιο στην γνώση μέσα από την πληροφορία και την πληροφόρηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάτω από περιόδους έντονου στρες αλλά και ανασφάλειας αποζητούν να έχουν κάποια αίσθηση ελέγχου. Αυτή είναι μια ψυχολογική διαδικασία, όπου το άτομο χρησιμοποιεί προκειμένου να νιώσει κάποια ανακούφιση, ασφάλεια, συλλογικότητα και το αίσθημα του ανήκειν σε έναν κόσμο που κατά τ' άλλα φαντάζει απρόσιτος, μεγάλος και πολλαπλώς χαοτικός και επικίνδυνος. Ομως, η έμμονη ενασχόληση με την πληροφόρηση, μπορεί να παρουσιάζεται ως ένας παθολογικός μηχανισμός άμυνας που έχει ως στόχο να παρασύρει το άτομο σε ένα κόσμο που ξεμακραίνει από τις πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες. Η “πληροφοριομανία” και η “πληροφοριολαγνεία” είναι εδώ για να μείνουν, καθώς η κοινωνία μας εξελίσσεται προς μια κατεύθυνση απόλυτης σύνδεσης με την πληροφόρηση κυρίως μέσα από το ίντερνετ. Έτσι και οι άμυνες μας αλλά και ο τρόπος ζωής, τροποποιούνται ώστε να προσαρμοστούμε στα καινούργια δεδομένα.
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με την τέχνη και την ψυχανάλυση ως μέσα έκφρασης, ολοκλήρωσης, και οργάνωσης των νοηματικών, συναισθηματικών και πνευματικών λειτουργιών του ατόμου. Θα δούμε πώς η τέχνη, όπως επίσης και η ψυχοθεραπεία, ή άλλες φορές η ψυχανάλυση μοιράζονται ένα κοινό σκοπό αλλά και χώρο έκφρασης.
Όταν «τεχνοποιούμε», εισχωρούμε σε ένα μεταβατικό χώρο που είναι γεμάτος αντικείμενα, σχέσεις, ιστορία, υλικά, συναδέλφους, φανταστικά μα και υπαρκτά κοινά, φιγούρες ζωής κι όπως φαίνεται μια ατελείωτη πυγή υλικού, όπου βασίζουμε την εμπειρία μας. Και στις δύο εκφράσεις (τέχνη, ψυχανάλυση) η πολύπλευρη επαφή με τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του ατόμου οδηγεί στην αναζήτηση μιας προσωπικής αλήθειας.
Είναι σύνηθες να ακούμε διάφορα περιστατικά όπου ο ένας από τους δυο συντρόφους ή και οι δυο μαζί απατούν ο ένας τον άλλο και κακομεταχειρίζονται την σχέση που έχουν. Όταν μιλάμε για συζύγους ορίζουμε την απιστία ως την παράβαση της συζυγικής πίστης! Άρα, είναι σαφές ότι μιλάμε για την πίστη που δεν εκπληρώνεται.
Ας σκεφτούμε ένα μωρό, ένα μικρό μικρό πλάσμα που έχει γεννηθεί και έρχεται στον κόσμο που όλοι γνωρίζουμε. Ένα μωρό ανήμπορο με το κεφαλάκι του μαλακό και χωρίς καλά στηρίγματα έτοιμο να παραδοθεί σε όποιον το αγκαλιάσει ζητώντας την προστασία και την φροντίδα, την θρέψη και την αγάπη. Ποιος καλύτερος σε αυτό το ρόλο από την μητέρα, ποιος άλλος πιο κατάλληλος από το πρόσωπο που το κυοφορούσε και το προστάτευε μέσα στα σωθικά της, το έτρεφε και το μεγάλωνε για να ωριμάσει αρκετά και να κάνει την ηρωική του έξοδο σε ένα κόσμο που θα του επιφύλασσε άπειρες εκπλήξεις.
Συχνά οι ασθενείς μου παραπονιούνται για συναισθήματα ντροπής και ζήλιας. Δυο συναισθήματα κοινά σε όλους μας, που όμως οι περισσότεροι αδυνατούν να τα παραδεχτούν και τα αρνούνται. Το ψυχοθεραπευτικό περιβάλλον επιτρέπει στα άτομα να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα που βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο να μοιραστούν στην καθημερινότητα τους, ακόμα και με τους πιο κοντινούς τους ανθρώπους. Άλλωστε, το συναίσθημα της ντροπής συνδέεται άμεσα με το αίσθημα αποτυχίας. Μιας βαθιάς αποτυχίας που συνδέεται με την δυσκολία σύνδεσης και επικοινωνίας με τους άλλους.
Δυστυχώς όλο και συχνότερα η καταθλιπτική διαταραχή χτυπάει την πόρτα του γενικού πληθυσμού χωρίς να κάνει εξαιρέσεις στην ηλικία, το φύλο ή την κοινωνική τάξη. Η διαταραχή εμφανίζεται μέσα από πολλαπλά συμπτώματα τα οποία το άτομο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοήσει. Όσο πιο νωρίς εντοπίσει το πρόβλημα του, τόσο καλύτερα θα είναι για την θεραπεία του και την καλή πρόγνωση της ασθένειας.
Όλα τα κείμενα και οι φωτογραφίες σε αυτόν τον ιστότοπο υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα. Όλοι οι πίνακες ζωγραφικής στις επιμέρους ενότητες έχουν σχεδιαστεί από την κα Νόρα Κοντοστεργίου. Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και διανομή χωρίς αναφορά στην πηγή.